Μεταιχμιακή ομορφιά


Διαβάζοντας και μόνο τους τίτλους της ειδησεογραφίας, πιάνεται η ψυχή σου. Από τη μία είσαι μέρος αυτού του κόσμου και από την άλλη δεν είσαι. Σαν να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε ένα διάκενο: από τη μία, όλα εκείνα που σε αφορούν άμεσα κι από την άλλη, όλα εκείνα που ίσως σε αφήσουν να επιβιώσεις άμα τα σπρώξεις στον κάδο ανακύκλωσης της προσοχής σου. Ίσως. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος μονίμως με κάθε λεπτομέρεια μιας οριακής πραγματικότητας, εάν δεν είσαι ήδη μέρος της. Εισπράττεις όλο το άγχος και το αδιέξοδό της.
Οι γραμμένες λέξεις αντηχούν την επιθετικότητα: διαπόμπευση, εισβολή, αυτοκτονία, ληστεία, διαπραγματεύσεις-θρίλερ, εκβιασμός. Μόλις σβήσεις τις οθόνες, μόλις αγνοήσεις τα τηλέφωνα, μόλις αποκοπείς από την είδηση και το διαρκή της θόρυβο, ανακαλύπτεις εκ νέου μια άλλη πραγματικότητα. Ας πούμε της αθηναϊκής καθημερινότητας. Στην πόλη αυτή, την ώρα εκείνη μια στιγμή πριν κλείσουν τα μαγαζιά, μόλις έχει πέσει το βράδυ και ο ουρανός είναι πιο μπλε από το μπλε, κατεβαίνοντας την Ερμού, ξεδιπλώνεται ένα παράλληλο ωραίο σύμπαν. Είναι αυτό των πλανόδιων μουσικών. Ο καθένας το κομμάτι του, το τραγούδι του. Η ομορφιά ζώνει το άστυ για λίγες έστω στιγμές. Εκείνες τις στιγμές που δεν βλέπεις τις πληγές της.
Μια μεταιχμιακή πόλη, με ακόμα πιο μεταιχμιακούς ανθρώπους. Φυσάει ελαφρύ αεράκι και διώχνει τις σκιές. Πίσω από τις γυαλιστερές βιτρίνες, στους πιο πέρα δρόμους τα μαγαζιά που νομίζεις ότι υπήρχαν από πάντα. Με ιδιοκτήτες αντίστοιχου ήθους, με κώδικες επικοινωνίας συγκεκριμένους –σχεδόν επιβεβλημένους- που πουλάνε και αγοράζουν με τελετουργία. Τα μαγαζιά με τα υφάσματα, τα κουμπιά, τις φόδρες. Ξαναγυρνάει ο κόσμος, λέει, στο να φτιάχνει μόνος του τα απαραίτητα της ζωής του, τα ρούχα του, τα στολίδια του, το νοικοκυριό του. Ξαναπαίρνει τα ψαλίδια και τις βελόνες να φτιάξει μόνος του το περίγραμμά μου κι όχι αυτό που του δίνουν έτοιμο, φορεμένο. Το ίδιο και με το φαγητό. Το ίδιο και με τους κήπους, τα μπαλκόνια. Το ίδιο με ό,τι μπορεί να γίνει με τα χέρια και το μυαλό μας. Το ίδιο με τους φίλους που αρχίζουν να μαζεύονται.
Σ’ αυτή την τόσο ασφυκτική πίεση από παντού, βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε. Να γινόμαστε δημιουργικοί, να θέτουμε τον εαυτόν μας στη διάθεση των άλλων. Να υπάρχουμε. Και να συνυπάρχουμε. Και να νοιαζόμαστε. Και να φροντίζουμε. Λίγη φροντίδα θέλει ο δημόσιος χώρος. Δείτε τα θαύματα που κάνουν οι atenistas εντός της, καθαρίζοντας, βάφοντας και δίνοντας χρώμα και αισιοδοξία στην καθημερινότητα. Σ’ αυτή την εποχή που περπατάμε όλοι στην κόψη του ξυραφιού, ας ανάψουν τα αίματά μας για το καλό. Να κατορθώνουμε κυρίως να αντικρίζουμε την ομορφιά.

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 29 Ιουνίου 2012)