«Φάτε» αλλήλους

Δεν ξέρω πότε δόθηκε το σύνθημα. Ίσως μετά από κείνο το αμίμητο «Λεφτά υπάρχουν». Η ανθρωποφαγία ωστόσο είχε ξεκινήσει νωρίτερα και βουβά στην αγορά εργασίας, ελέω διεθνούς κρίσης που θα ερχόταν και προς τα δω. Δεν το έβλεπαν όσοι δεν ήθελαν. Υπήρχε η ψευδαίσθηση, όπως υπάρχει ακόμα, ότι τα λεφτά θα μας σώσουν. «Δεν νομίζω, Τάκη». Ας ξεκινήσουμε από τα του Τύπου που διαμορφώνει ένα γενικότερο κλίμα. Μια δεκαετία τώρα τρέφεται από τις σαπισμένες σάρκες του. Εκείνο που έχει να πουλήσει, είναι παρακμή κι ας μην το παραδέχεται. Κι ας βγάζει το λούστρο του life style και στραβώνει τον κόσμο. Γράφει για κείνους που έχουν λεφτά, χρόνια τώρα, προσπαθώντας να γίνει ένας απ' αυτούς ή έστω να μπει στην πολιτική ως αντάλλαγμα. Κάποιοι έγιναν. Κάποιοι μπήκαν. Δεν τους παίρνει όλους η μπάλα στην κριτική, αλλά τους παίρνει στην πρακτική. Η ανεργία πλέον είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Πετάει τον κόσμο έξω από τη ζωή του. Και ξεκινάει η ανθρωποφαγία. Φάε το διπλανό σου για να ζήσεις εσύ. Στοιβάχτηκες χρόνια τώρα σε ένα χώρο που έμοιαζε τόσο απλόχερα ανοιχτός και τώρα οι πόρτες έκλεισαν μέσα στο πληκτικό δωματιάκι που μυρίζει καμαρίλα. Και ή θα βγεις απέξω ή θα μείνεις να φαγωθείς με τους άλλους. Στο αταξίδευτο καράβι. Που συνήθως βουλιάζει αύτανδρο. Εκτός κι αν αποφασίσεις να γίνεις μόνο αυτό που λέει η ιδιότητά σου. Δημοσιογράφος. Σκέτο. Χωρίς αποχρώσεις, ιδιοτέλειες και άλλα. Πώς θα υπερασπιστείς το δημόσιο συμφέρον, άμα κοιτάς μόνο το δικό σου;
Όσοι έκαναν αυτοκριτική, όσοι είχαν συνείδηση και ήθος, έχουν και τώρα. Μην ψάχνουμε για σωτήρες. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι παρά μόνον αν αντιληφθούν το αδιέξοδό τους. Προς το παρόν, όσοι έχουν λεφτά ακόμα, δεν βλέπουν το αδιέξοδο, οι υπόλοιποι χτυπάνε ήδη το κεφάλι τους στον τοίχο. Το χειρότερο είναι το ψυχολογικό αδιέξοδο. Γιατί τέτοιο βιώνουμε τώρα. Λεφτά δεν είχαμε και το '50 και το '60, αλλά είχαμε μια στάλα φιλότιμο. Τώρα αυτό διακυβεύεται. Όσον αφορά τους δημοσίως γράφοντες, για να συνεχίσουν να φέρουν αυτή την ιδιότητά τους, πρέπει να έχουν και το πρόσωπο στην κοινωνία να το κάνουν. Πρέπει να έχουν τα μούτρα. Όχι το θράσος. Απ' αυτό μπαφιάσαμε. Λίγο θάρρος να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και μαζί τους άλλους και μαζί το δικαίωμα να λέγεται και να ακούγεται η αλήθεια, χωρίς φόβο. Υπάρχει εναλλακτική από το «φάτε αλλήλους». Δεν είναι όμως ούτε πολύ ελληνική -τι κρίμα να ορίζεται έτσι το ελληνικό- ούτε έτοιμη φτιαγμένη στο ψυγείο. Θέλει οργάνωση, ενότητα, πέταμα του σάπιου, ειλικρίνεια και νέα τεχνολογία. Τη δύναμη να γίνεις εσύ το καινούριο. Και την απόφαση να το κάνεις. Έξω γίνεται σφαγή, πόλεμος. Στη ζωή. Και θα 'ρθει και η σειρά σου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 13/1/2012)