Η πολιτική του αδιεξόδου

photo: scalidi
Τα αδιέξοδα φτιάχνονται από αδιέξοδους ανθρώπους, συνήθως ανέξοδα. Και είναι πολυέξοδα. Δίνεις πολλά και παίρνεις αέρα. Συνήθως μπαγιάτικο, παρηκμασμένο, θολό. Μόλις λάβεις την πρωτοβουλία και ανοίξεις κάνα παράθυρο, τον αλλάξεις τον αέρα, τον φρεσκάρεις και απορήσεις (α-πόρος) μια στάλα, κάνεις πίσω και δεις τα πράγματα με νέα μάτια από το φως που μπαίνει, βλέπεις ότι δεν υπήρχαν αδιέξοδα, μόνο αδιέξοδοι άνθρωποι. Που τρέφονται από τις αδειανές εξόδους τους και σου τις πουλάνε για απροσπέλαστα τείχη. Τάχα μου, εκείνοι έχουν τη δύναμη να σε βγάλουν. Τάχα μου, εκείνοι νομιμοποιούνται να το κάνουν.
Εσύ βγες, καλού-κακού, από την έξοδο κινδύνου κι άσε να σε κοιτάνε ειρωνικά, δεν πειράζει. Το πολύ πολύ να σε χαρακτηρίσουν γραφικό. Οι ανέξοδα πολυέξοδοι αδιέξοδοι. Θα συνεχίσουν τα ίδια. Εσύ είναι κρίμα να μείνεις εκεί, χωρίς φως και οξυγόνο. Το μόνο που σε σώζει είναι οι απορίες σου, μην τις σταματάς καθόλου. Και οι ερωτήσεις που μοιάζουν αφελείς. Παίρνεις τις πιο αναπάντεχα ειλικρινείς απαντήσεις. Κράτα το μυαλό σου σε εγρήγορση. Ρώτα, μην σταματάς. Ρώτα απλώς, ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι δεν σε παίρνει, ρώτα. Η μισή ντροπή δική σου και η υπόλοιπη δική τους, πολλές φορές είναι ολόκληρη δική τους.
Στον καιρό της αποβλάκωσης που προκαλεί ο φόβος κι αυτή η αδιόρατη διασπορά του ότι δεν θα τα καταφέρεις, ότι κινδυνεύεις, ότι δεν αξίζεις, ότι δεν μπορείς, ότι, ότι, η μόνη υγιής αντίσταση που μπορεί κάποιος να αναπτύξει είναι η απορία, η συνεχής αναρώτηση, η αμφισβήτηση των όσων παραδεχόμασταν μέχρι τώρα. Γιατί δηλαδή να μην είναι κι αλλιώς τα πράγματα; Όλοι έπεσαν έξω με μαθηματική ακρίβεια, γιατί θα έπρεπε, λοιπόν, να τους ακούμε με ευλάβεια; Γιατί χρειαζόμαστε να μας εμπνεύσει εμπιστοσύνη ένας αποδεδειγμένα ανάξιος και δεν ψάχνουμε για λίγη πίστη και δύναμη μέσα μας; Γιατί δεν γινόμαστε εμείς οι εμπνευστές του εαυτού μας; Μερικές παραπάνω ερωτήσεις αρκούν για την αλήθεια του καθενός. Φτάνει να βρίσκει τη δύναμη να της αρθρώνει. Πόσο δύσκολο είναι δα;
Μπορεί να ακούγονται ως new age δηθενιές οι παραπάνω προτροπές, αλλά σκεφτείτε -τώρα που ημερολογιακά ο χρόνος αλλάζει- ο καθένας ξεχωριστά τον εαυτό του μέσα σ' αυτή την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μαζί. Από πού έρχονται τα αδιέξοδα; Ποιος τα προκαλεί; Όντως ισχύουν; Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά; Ποιος έχει όφελος να τροφοδοτεί αυτόν τον τρόμο; Τι χάνουμε εμείς, μόλις υποκύψουμε στα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούνται; Τι κερδίζουμε άμα θελήσουμε να είμαστε διαφορετικοί, απλώς ο εαυτός μας δηλαδή; Δεν λέω να γίνουμε νευρωτικά καχύποπτοι, αλλά τουλάχιστον ας πάψουμε να είμαστε κουτοπόνηρα αφελείς, νομίζοντας ότι εξασφαλίζουμε μοναχά την πάρτη μας. Προς το παρόν κάνει πάρτι μόνο ο φόβος εις βάρος μας.

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 30 Δεκεμβρίου 2011)