Άνεργοι πολιορκημένοι
Από το Σεπτέμβριο του 1914 μέχρι σήμερα, κύλησε πολύ νερό
στ' αυλάκι. Τότε, μαζεύτηκαν μια χούφτα δημοσιογράφοι και για να θάψουν το
φτωχό συνάδελφο που δεν είχε λεφτά ούτε για την ταφή του, έκαναν έρανο. Αμέσως
μετά, υπέγραψαν οι ίδιοι ένα πρωτόκολλο που αποτέλεσε τη βάση ιδρύσεως της
μετέπειτα ΕΣΗΕΑ. Αυτή την ταπεινή κι ανθρώπινη ιστορία, φοβάμαι ότι τη δεκαετία
που πέρασε, την είχαμε ξεχάσει. Τώρα έχουμε πολλούς λόγους να την θυμηθούμε.
Για την ακρίβεια, δεν θα έπρεπε να την ξεχνάμε ποτέ και να είναι ο κεντρικός
καμβάς της σκέψης όλων των ανθρώπων που αποφασίζουν να γράφουν δημοσίως και να
βιοπορίζονται απ' αυτό. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 και στις αρχές του '00,
καλλιεργήθηκε στη συνείδηση του κόσμου -όχι αδίκως, μέχρι ενός σημείου- η
εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι είναι πλούσιοι, ευνοημένοι, δεν έχουν απολύτως
καμία ανάγκη. Πίστεψαν όλοι ότι η δημοσιογραφία είναι μια λαμπερή παρουσία στην
τηλεόραση. Το ξαφνικό και υπέρογκο άνοιγμα του επαγγέλματος -εγώ είμαι ένας από
τους ανθρώπους που μπήκαν τότε στη δημοσιογραφία, επισήμως με μισθολόγιο το
2000- σήμαινε τελικά ότι δέκα χρόνια μετά, που κόσμος θα άλλαζε και θα
μετατοπίζονταν στην ηλεκτρονική και ψηφιακή πραγματικότητα, εκατοντάδες και
χιλιάδες άνθρωποι του Τύπου θα βρίσκονταν χωρίς δουλειά. Άνθρωποι με πείρα.
Απολύτως εξειδικευμένοι εργαζόμενοι. Αλλά χωρίς εργασία. Πολλοί απ' αυτούς
σοβαροί και αθόρυβοι γραφιάδες. Άλλοι, καλλιτέχνες της εκτύπωσης για να
μιλήσουμε και για τους τεχνικούς, άνθρωποι που ξέρουν να μιλούν με
γραμματοσειρές και περιθώρια.
Την προηγούμενη δεκαετία, ο κόσμος στην Ελλάδα εν πολλοίς
έμαθε να λύνει τα προβλήματά του τα καθημερινά με τη διαμεσολάβηση των
δημοσιογράφων των ηλεκτρονικών μέσων ή τουλάχιστον το επιθύμησε, δεν κατάλαβε
ποτέ όμως ότι οι δημοσιογράφοι όταν πρόκειται για τον εαυτό τους, είναι το ίδιο
ανυπεράσπιστοι με τον καθένα. Όταν πρόκειται για τη δική τους ανεργία, πώς να
αμυνθούν; Τι να αντιτάξουν; Ποιος θα μιλήσει για κείνους, όταν οι ίδιοι πια
βρίσκονται μακριά, δεν αποτελούν δίαυλο επικοινωνίας; Όταν πρέπει να παλέψουν
με την ίδια τους την αξιοπρέπεια για να αρθρώσουν απλώς την παραδοχή ότι είναι
άνεργοι. Το διαδίκτυο είναι μια κάποια λύση ως προς την έκφραση αυτών των
ανθρώπων, γιατί το να είσαι δημοσιογράφος είναι μια κατάσταση, ένας τρόπος ζωής
που δύσκολα αποχωρίζεται κάποιος. Αλλά με το βιοπορισμό τι γίνεται; Οι
περισσότεροι, μετά από εξευτελιστικές αναμετρήσεις με θλιβερούς, -τάχα μου-
εργοδότες, που λυμαίνονται αυτή την εποχή τον Τύπο, μέσα από μηδαμινής
αξιοπιστίας ιντερνετικά μέσα, μένουν στο περιθώριο ή και αναγκάζονται να
αλλάξουν πεδίο εργασίας. Άνεργοι. Πολιορκημένοι εκ των έσω.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 2 Δεκεμβρίου 2011)