Η σημασία του να είναι κανείς κομψός

photo: scalidi

Στην ανάγνωση προσέρχεσαι με τα κλειδιά που έχεις αποκτήσει ο ίδιος, που έχεις ανακαλύψει άλλοτε σιγά σιγά και βασανιστικά, άλλοτε σου έχουν αποκαλυφθεί τα ίδια απρόσμενα και από νωρίς, αλλά  φυσικά σημασία έχει πώς προσέρχεται σ' αυτή τη διαδικασία και ο συγγραφέας. Άμα θέλει να σου δώσει και τα δικά του κλειδιά, άμα θέλει να σε κάνει συμμέτοχο, κοινωνό του μυστικού του κόσμου, άμα θέλει να διαβάσεις την ιστορία του φιλτραρισμένη μέσα από μια σταλαγματιά του δικού του βλέμματος, καμιά φορά κι από το δάκρυ του, άμα σταθείς εσύ τυχερός αναγνώστης κι εκείνος τυχερός συγγραφέας. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει να το κάνει αυτό ο συγγραφέας κομψά. Να σε ποτίσει την άκρη από το φαρμάκι ή το βάλσαμό του με υποδόρια διαυγή ειλικρίνεια.

Στη ζωή εντυπωσιάζομαι από τις προθέσεις των ανθρώπων. Στη λογοτεχνία από τις προθέσεις των συγγραφέων. Είμαι διατεθειμένη να τους ακολουθήσω στην πιο δαιδαλώδη τους σκοτεινή κι ανεξερεύνητη πτυχή του εαυτού και του έργου τους, άμα νιώσω ότι θέλουν να μου πουν αλήθεια, την αλήθεια τους.

 *****

Ως προϋπόθεση της κομψότητας θέτω την ειλικρίνεια που αποτελεί απλώς στοιχειώδη ευγένεια για μένα. Διαβάζοντας, λοιπόν, την καινούρια νουβέλα του Αχιλλέα Κυριακίδη, "Κωμωδία" (εκδόσεις Πόλις), ένιωσα ο συγγραφέας να μου τείνει το χέρι και να μου αφήνει διακριτικά το δικό του κλειδί, "...ίσως γιατί Ιστορία είναι το πλήγμα, κι ο μύθος έρχεται μετά, με το αίμα...". Κι εγώ απλώς θα έγραφα το "Ι" με μικρό και θα έκανα τη φράση πασπαρτού για την κάθε μυθοπλασία που γεννιέται μετά, αφού το αίμα τρέξει στ' αυλάκι.

*****

Θεατρική κομψότητα διαθέτει η νουβέλα της Βάσως Νικολοπούλου, "Βασιλική" (εκδόσεις Πόλις). Ένας μονόλογος, δύο παράλληλοι βίοι. Η ενοχή και ο εξαγνισμός της. Θα μπορούσα να το δω στη σκηνή ενσαρκωμένο από δυο γυναίκες.