Παρασιτικές σκέψεις

Η ακινητοποίηση μέσα στη διαρκή εναλλαγή και ταχύτητα και εξέλιξη καμιά φορά παρέχει το δικαίωμα μιας αποστασιοποίησης χρήσιμης για να αποκρυσταλλώσει κανείς μερικές σκέψεις. Τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορώ πρακτικά να παρακολουθήσω τους ρυθμούς γύρω μου, παρά μόνον εικονικά και νοερά, εξαιτίας της καθήλωσης από ένα κάταγμα. Στέκομαι λοιπόν και παρατηρώ, χωρίς να μπορώ να έχω και συμμετοχή φυσική. Κλείνω χθες για δύο ώρες το λάπτοπ και βρίσκομαι εκτός σύνδεσης και το Χ.Α. φτάνει σε απώλειες το 6%. Στα όρια του κραχ. Την ίδια ώρα η ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα ήταν βυθισμένη στην αιώνια βλακεία της. Άμα δεν ανοίξω το ίντερνετ, δεν θα μάθω ποτέ τι γίνεται εδώ και στον κόσμο. Ο κόσμος γύρω κινούνταν όπως καθημερινά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ε, μπορεί καμιά πορεία στο κέντρο, αλλά τι πιο καθημερινό απ' αυτό. Η συνεχής διαμαρτυρία που δεν σημαίνει τίποτα πια. Εγκλωβίστηκε στη γραφικότητά της.
Τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν να ζουν και να μην σκέφτονται και να μην δημιουργούν, με τον ίδιο επώδυνο και παράλυτο τρόπο. Οι εκπαιδευτικοί του Δημοσίου παραπονιούνται για τα λίγα αλλά σίγουρα μέχρι τώρα λεφτά τους και βρίσκουν ένα άλλοθι για να μην είναι δάσκαλοι στην ουσία τους. Οι γονείς αγωνιούν για το πώς θα πληρώσουν τα φροντιστήρια για να μην μορφωθούν τα παιδιά τους. Μόνο δουλειά να βρουν. Πού να βρουν δουλειά; Οι 35άρηδες ζουν ακόμη με τους γονείς τους, γιατί δεν βγαίνουν οικονομικά. Δεν βγαίνουν και από το καβούκι τους στην πραγματικότητα. Πίσω από τα λεφτά έχουμε κρύψει ένα μάτσο ανασφάλειες και φόβους και συμπλέγματα, με τη σκούπα τα έχουμε οδηγήσει στη γωνία, πίσω από την πόρτα, μακριά από την κοινή θέα. Και τώρα έχουμε επισκέπτες (τρόικα) που μας βγάζουν στη φόρα τα στραβά μας και με ελευθέρας να μας παρανοήσουν, να μας παρεξηγήσουν.
Σκέφτομαι την κοινωνία ως ένα κάδρο της ενηλικίωσης και της ωριμότητάς μου. Δεν έχουμε κινηθεί σχεδόν ποτέ μαζί. Έχω υπάρξει ερήμην της, έχει υπάρξει ακόμη και εις βάρος μου. Μια παρασιτική σκέψη. Έχω τραβήξει ένα δρόμο που δεν ήταν αυτός της κρατούσας νοοτροπίας -και συνεχίζει να είναι- κι αυτό μου δίνει το δικαίωμα -έτσι αφελώς πιστεύω- να στέκομαι και να την παρατηρώ από μακριά. Μέχρι φαντάζομαι η ανεργία να μου χτυπήσει την πόρτα. Εκεί ίσως συναντηθούμε με την κοινωνία, όχι όμως με τη νοοτροπία.
Τα τελευταία έντεκα χρόνια παρακολουθώ καθημερινά τη διεθνή οικονομική πραγματικότητα, όχι με τις γνώσεις οικονομολόγου, αλλά με τη φαντασία του ανθρώπου που θέλει να καταλαβαίνει.Τους τελευταίους μήνες εισέπραξα την εντύπωση ότι αυτή η κρίση (του Νότου όπως τείνει να γίνει) είναι απλώς η βαλβίδα που θα εκτονώσει τα προβλήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στη χύτρα της Ευρώπης. Ο τρόπος να οδηγηθεί το ευρώ χαμηλά, να γίνει ανταγωνιστικό στις αγορές, τέλος πάντων η Γηραιά Ήπειρος να χάσει λίγο από το ισχυρό γόητρό της-ισχυρό ευρώ, προκειμένου να επιβιώσει. Με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ο απείθαρχος Νότος που δεν φαίνεται να τον νοιάζει και πολύ ο καθωσπρεπεισμός του -αλλιώς τόσα χρόνια θα έμπαινε στον κόπο να περιορίσει αν μη τι άλλο τη διαφθορά που τον κατατρώει- αποτελεί το πρόσφορο έδαφος. Α, και θα είναι και ένας φτηνός τουριστικός προορισμός στη συνέχεια, γιατί έχει πάρει ψηλά τον αμανέ κι έκανε τα λεφτά του τεραστίων διαστάσεων  τζιπ και μεζονέτες που πλήττουν και το τουριστικό τοπίο.
Δεν βλέπω πουθενά εχθρούς ούτε και φίλους βεβαίως. Βλέπω ωραία συμφέροντα. Μεταξύ των χωρών. Και μια καλή ευκαιρία να βγουν τα συμπλέγματά μας στη φόρα. Ούτε κακή Μέρκελ βλέπω ούτε καλό Τρισέ. Ούτε πρόσωπα στο εσωτερικό να επωμιστούν τα βάρη σου και την ανεργία που έρχεται. Βλέπω μια παιδική συμπεριφορά να αναζητούμε σωτήρες. Μια ανώριμη στάση να μην αποδεχθούμε ευθύνες. Μια ελεεινή βαρεμάρα να πάρουμε εμπρός. Έχουμε χαζέψει από μια ψεύτικη ευημερία. Δεν είναι ευημερία να τρως όλη μέρα πλαστικά, να καπνίζεις και να βαρυγκομάς και να μαγειρεύεις όλη μέρα εικονικά στην τηλεόραση, να μην περπατάς καθόλου και να θες να περάσεις με το τζιπ από το στενό δρομάκι του κέντρου. Α, και σε ενοχλούν και οι εξαθλιωμένοι και εξαγριωμένοι μετανάστες. Πόση ευημερία τσέπωσες σε νοιάζει και μην τη χάσεις τώρα, αλλα ήταν αυτό ευημερία; Παχυσαρκία ενός τίποτα για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν άνοιξες μια στάλα τα μάτια σου, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις, να δεις ότι κάπου κάποτε αρμενίζεις στραβά, να θελήσεις κουλτούρα και να μοχθήσεις γι' αυτή, να θελήσεις παιδεία και να μοχθήσεις επίσης γι' αυτή. Δεν γενικεύω.
Όποιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτόν του σ' αυτό το μωσαϊκό που περιγράφω, ας κρατήσει τον εαυτό του απέξω. Δικό του θέμα. Ας έρθει τώρα όμως, να δώσει μια λύση, με το μυαλό του, με την κουλτούρα του, με τις γνώσεις του, με το φωτεινό περιθώριο που έφερε μέσα κι έξω του απ' αυτό που συντελούνταν γύρω του τόσον καιρό. Κι εκείνος τραβούσε άλλο δρόμο. Ας έρθει τώρα. Να πει, παιδιά, με είχατε στην άκρη, γιατί ήμουν μορφωμένος, καλλιεργημένος, με καλές προθέσεις και δουλευταράς και με φτύνατε με αηδία, με παραγκωνίζατε. Ας έρθει τώρα να δείξει στους άλλους πώς δουλεύεις, πώς δημιουργείς, πώς παράγεις, πώς αναπτύσσεις. Ας έρθει. Μην κάτσει στη γωνία και λοιδορεί. Μην κάτσει στο περιθώριό του και αφ' υψηλού να κρίνει αυτά που δεν γίνονται.
Ας γίνει αυτοσχέδιος κόουτς των γύρω του, στο μικρόκοσμό του, δίνοντας το παράδειγμα του ακέραιου που δεν κάμφθηκε από τα γραναζάκια της διαφθοράς. Άμα υπάρχει και είναι. Κάποιος που δεν βαριέται. Κάποιος που έχει τη μεφιστοφελική -για τώρα- σκέψη ότι ξαφνικά η χώρα θα μπορούσε να παράγει πιο γρήγορα κι από την Κίνα και την Ινδία, τον καλύτερο εαυτό της. Ότι θα ήθελε να γίνει ο καλύτερος εαυτός της, μέσα από τη δημιουργική συμβολή του καθενός. Πολύ ρομαντικός για να πεθάνει, έτσι απλώς.