"...Η Τζιοκόντα είναι τώρα ένα όνειρο..."

Δεν είχα ακούσει ποτέ το όνομά του. Ούτε ήξερα για τη "Τζιοκόντα" του. 'Επρεπε να πεθάνει για να τον μάθω. Νίκος Α. Κοκάντζης. Ας είναι καλά κι ο Τριαρίδης. Και αναζήτησα την "Τζιοκόντα" και τη διάβασα. Και δεν τολμώ να αρθρώσω λέξη για το βιβλίο. Θα το θεωρούσα ασέβεια προς τη ζωή και το αντίθετό της.
Δεν με ενδιαφέρει η λογοτεχνική του αξία. Κι ας είναι κομψό κι αληθινό και σπουδαίο. Δεν με ενδιαφέρουν οι λέξεις του. Κι ας είναι φτιαγμένο από αυτές τις λέξεις. Με ενδιαφέρουν τα δάκρυα που κυλάνε μέσα κι έξω μας, αφουγκραζόμενοι την αλήθεια του άλλου. Με ενδιαφέρει να βρίσκει κάποιος, κάπου, το κουράγιο να την λέει αυτή την αλήθεια. Τη δική του. Την απολύτως δική του. Που με ένα μαγικό τρόπο ενώνεται με την αλήθεια των άλλων. Είτε εκείνη που αναζητούν είτε εκείνη που φέρουν, στα αισθήματά τους, στις σκέψεις τους, στην ψυχή τους επιτέλους.
Οι εφημερίδες έγραψαν στου τίτλους τους ότι "Άφησε μόνη την Τζιοκόντα του". Εγώ λέω ότι πήγε να την βρει, κι ας πέρασε όλη του τη ζωή κουβαλώντας την στα κύτταρά του. Διαβάστε το βιβλίο. Είναι από κείνες τις ιστορίες που βρίσκει κανείς μόνο στα βιβλία. Μόνο που αυτή είναι αληθινή κι αυτό είναι το σοκαριστικό. Μια απλή ανθρώπινη ιστορία. Τραγική ειρωνεία. "...Η Τζιοκόντα είναι τώρα ένα όνειρο...".